ufać - nie ufać

To-mówię-ja wierzy we mnie. Gdybym ja wierzyła w siebie, to zaoszczędziłabym dziś 50 złotych.
A tak fajnie od rana szło. Najpierw powymądrzałam się jako jurorka na półfinałach debat oksfordzkich, potem powymądrzałam się jako koordynator Erasmusa na radzie wydziału. I - zgodnie z przyjętym niedawno postanowieniem, by codziennie zrobić sobie coś miłego, za co mogłabym siebie lubić - stwierdziłam, że lubię się wymądrzać i lubię w sobie to, że wymądrzać się potrafię.
Po południu miałam się zabrać do pierwszego etapu przeprowadzki, czyli do wyładowania z regałów moich najważniejszych książek i zapakowania ich do pudeł, oraz rozkręcenia tegoż regału z wydatną pomocą syna naszego dozorcego.
Ale najpierw zajrzałam do skrzynki mailowej. I cóż tam znalazłam? Otóż mój ulubiony redaktor prosi, bym przekład przyniosła najpóźniej w czwartek. Przekład angielskiej książki o spadkobiercach Aleksandra Wielkiego liczącej ok. 13 arkuszy. Przekład książki, z której dotychczas nie przetłumaczyłam jeszcze ani jednego słowa. Na czwartek! Ale, ale, drogi B., to jakaś pomyłka! Przecież jestem pewna, iż w umowie stało jak wół, że przekład mam oddać 15 września! Gdzie ta umowa? Na Anielewicza! A ja gdzie? Na Międzynarodowej! Stres, nerwy... A co, jeśli mam zwidy? Co, jeśli tam napisano "15 czerwca"? Co, jeśli pamięć mi szwankuje? Pełna nieufności do siebie wsiadam w taksówkę (bo syn dozorcego czeka na znak, kiedy może zacząć rozkręcać regał) i jadę do Getta. Żeby skonstatować, że z pamięcią i wzrokiem wszysko u mnie w porządku. Umowa opiewa na 15 września, więc pan redaktor poczeka.
Ale że kasę straciłam, to straciłam. Wolałam stracić kasę niż tracić nerwy na wątpienie i strach.